Ostatni Dzwonek Lyrics: Chyba nie myśleliście że nie zrobię trueschoolowego bragowego numeru. No nie byłbym sobą gdybym nie odpierdolił numeru programowego. Tristape 2017 Ostatni dzwonek Wróżkowie chrzestni – jeszcze dziwniejsi. Strona internetowa. Wróżkowie chrzestni (lub Przygody Timmy’ego [1], ang. The Fairly OddParents, 2001-2017) – amerykański serial animowany, w Polsce emitowany przez Disney Channel, KidsCo, Nickelodeon Polska, Nickelodeon HD, Disney XD, Treehouse TV, Nicktoons i Super Polsat . Jesteś w: Ostatni dzwonek-> Inny świat Obozowa topografia „Innego świata” „Barak pieriesylny” - barak tranzytowy. Spotykali się w nim więźniowie czekający na kolejny etap. Pełnił funkcję integracyjno-informacyjną. Był czymś w rodzaju „kawiarni europejskiej”. Współczesność to epoka w dziejach polskiej literatury, do której najczęściej włącza się twórczość okresu II wojny światowej (1939-1945). Trwa ona po dziś dzień, mimo wielu nowych zjawisk w literaturze i sztuce. Jej nazwę oraz zasięg czasowy ustalą przyszli badacze literatury. zakończenie II wojny światowej ujawniło kryzys Dzwonki Dobry Dzieciak – INNY ŚWIAT na telefon komórkowy. Pobierz dzwonek na telefon Dobry Dzieciak – INNY ŚWIAT i tysiące innych dzwonków Piosenki z naszej witryny już teraz na swój telefon. DzwonkiMp3.Com to serwis umożliwiający pobieranie dzwonków za darmo z telefonów komórkowych. Pobierz wysokiej jakości dzwonki w formacie Inny świat - plan wydarzeń. 1. Pobyt Gustawa w więzieniu witebskim. 2. Transport więźniów do Leningradu. 3. Obserwacja życia w celi 37. 4. Droga do Jercewa. Ostatni dzwonek rozbrzmiewa z wielką siłą. Za chwilę wszyscy w marzeniach się rozpłyną. Ostatnie gesty i słowa pożegnania. Kilka uśmiechów i kilka łez. Bo wakacji nadszedł czas. Wiele przygód czeka nas. Wspaniali przyjaciele – poznasz ich tak wielu. Odkryjesz razem z nimi piękny świat! OSt0. o zdradę i początki uwięzienia 2. Trasa wędrówki: Witebsk- Leningrad- Wołogda. 3. Charakterystyka kategorii więźniów. 4. Przybycie do Jercewa i pobyt w obozie. 5. Obserwacja „nocnych łowów”. 6. Charakterystyka pracy w zonie 7. Historia Kostylewa. 8. Opis „domu widzeń”. 9. Pobyt w szpitalu – czas rekonwalescencji. 10. Specyfika „dnia wolnego”. 11. Głód w obozie i jego skutki. 12. Życie kulturalne w zonie. 13. Zmiany na froncie i zmiany w obozie. 14. Głodówka protestacyjna i umieszczenie w izolatorach. 15. Pobyt w „trupiarni”. 16. Opuszczenie przez Grudzińskiego Jercewa. 17. Spotkanie z Żydem z Grodna w Rzymie e 1945 roku. FilmGlory Daze19951 godz. 40 min. {"id":"5856","linkUrl":"/film/Ostatni+dzwonek-1995-5856","alt":"Ostatni dzwonek","imgUrl":" Pięciu przyjaciół z jednej z kalifornijskich uczelni artystycznych kończy studia. Jack (Ben Affleck) przeżył nieszcześliwą miłość, czarnoskóry Mickey jest sławnym... więcejTen film nie ma jeszcze zarysu fabuły. {"tv":"/film/Ostatni+dzwonek-1995-5856/tv","cinema":"/film/Ostatni+dzwonek-1995-5856/showtimes/_cityName_"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Pięciu przyjaciół z jednej z kalifornijskich uczelni artystycznych kończy studia. Jack (Ben Affleck) przeżył nieszcześliwą miłość, czarnoskóry Mickey jest sławnym rysownikiem komiksów, Dennis jest fotografikiem, Rob to przystojniak i uwodziciel, Slosh jest geniuszem komputerowym. Za kilka dni odbędzie się uroczystość wręczenia dyplomów. Potem ich drogi się rozejdą, każdy z nich rozpocznie nowe, dorosłe nakręcono w Santa Cruz, Los Angeles, Malibu i Whittier (Kalifornia, USA).W finałowej scenie Jack jedzie drogą opuszczając Santa Cruz. Tak naprawdę droga ta prowadzi właśnie do Santa Cruz. Klimat lat 90-tych i wszystko co z tym się wiąże, złe i dobre, stanowi siłę tego filmu. Widać w zdjęciach, w muzyce, w ciuchach. Kolejną sprawą jest obsada: nie ważne, czy uważacie, że Afleck to dobry aktor. Po prostu widok młodych, ubranych wedle ówczesnej mody ... więcej Bardzo lubie ten film. Poszukiwanie drogi w życiu, przyjaźń i to że nic nie trwa wiecznie. Polecam tym, którzy lubią "Dazed and Confused" Wpis został zablokowany z uwagi na jego niezgodność z regulaminem scarface_2 2005-11-02 22:14:08 Część pierwsza Witebsk – Leningrad - Wołogda Narrator, jak i bohater opowiadanej historii wspomina swój pobyt w trzech rosyjskich więzieniach, jaki miał miejsce przed zesłaniem go do obozu w Jercewie. Więźniowie stanowią kolektyw, pewną wspólnotę. Zatrzymani nasłuchują także aktualnych wiadomości. Te niestety nie są dobre. Jeden z nowo przybyłych przynosi smutną wieść „Niemcy wzięli Paryż”. Narrator przedstawia hierarchię więźniów. Liczną grupę stanowią tzw. biezprizorni, małoletni przestępcy, dla których pobyt w więzieniu jest tymczasowy. Kolejne środowisko tworzą więźniowie polityczni – tzw. biełoruczki, którzy budzą powszechną niechęć. Najgroźniejsi są tzw. urkowie, pospolici przestępcy, którzy w więzieniu stanowią grupę uprzywilejowaną, wykorzystującą pozostałych, słabszych towarzyszy. Narrator wspomina także okoliczności i zdaje relację z przebiegu swojego przesłuchania. Na podstawie błahych zarzutów (Gerling – niemiecko brzmiące nazwisko, oficerskie buty) zostaje uznany za wroga ustroju, który miał zamiar przedostać się przez granicę by toczyć walkę ze Związkiem Sowieckim. Wyrok brzmiał: 5 lat w obozie pracy. Opowiada o innych więźniach, których historie lub postawy wydały mu się interesujące. Wspomina np. Żyda, który ukarany został za to, że nie zgodził się na zelowanie nowych butów starymi kawałkami skóry, uznając to za brakoróbstwo. Dalej następuje opis drogi bohatera i jego towarzyszy do obozu. Rozdział zamyka informacja o tym, że więźniowie dotarli do łagru w Jercewie pod Archangielskiem. Nocne łowy Narrator opowiada o historii obozu w Jercewie, przypomina okoliczności jego powstania. Obóz ten to dzieło więźniów, którzy pracują w nieludzkich warunkach (przy przeraźliwym mrozie, rozpaczliwych warunkach bytowych – nędzne odzienie i szałasy jako miejsce do spania, minimalne racje żywnościowe). Wyręb lasu i transport drewna dał więźniom zajęcie i tym sposobem powoli powstawał tutaj obóz. Początkowo nie był on sprawnie zorganizowany i funkcjonował tylko w ciągu dnia. W nocy więźniowie pozostawiani byli sami sobie. Obecnie obóz działa bardziej sprawnie, także po zmroku funkcjonuje nadzór nad zatrzymanymi. Z dawnych czasów pozostał tylko jeden, barbarzyński zwyczaj – tzw. nocne łowy. Były to po prostu napaści i gwałty na nowo przybyłych do łagru kobietach. Narrator-bohater wspomina, jak zaraz po przybyciu na miejsce rozchorował się i trafił do lazaretu. Opisuje jego funkcjonowanie oraz szczegółowo opowiada o warunkach szpitalnych. Lazaret to jedyne miejsce w obozie, gdzie można wyspać się w czystej pościeli, najeść do syta, spotkać z życzliwością. Tutaj poznaje nieuleczalnie chorego mężczyznę. Jemu podobnych umieszcza się po krótkim okresie pobytu w obozowym szpitalu w kostnicy, zwanej trupiarnią. Tutaj czeka ich powolna i nieunikniona śmierć. W lazarecie poznaje też bohater siostrę Tamarę, która ofiarowuje mu trzy książki. Dzięki transakcji z jednym z „urków” przydzielony zostaje do bazy żywnościowej jako tragarz. Pozwala mu to uniknąć pracy w lesie albo przeniesienia do innego, bardziej wymagającego obozu. Tragarze wykonywali wprawdzie równie ciężkie zajęcia, ale mieli możliwość skradzenia pożywienia, co dawało im większe szanse na przetrwanie. Autor podejmuje ponownie tematykę „nocnych łowów”. Opowiada o zbiorowym gwałcie na Marusi oraz o tym, jak przywódca „urków” pozwalał na ponowne gwałty później, w imię solidarności ze swymi towarzyszami. Praca Dzień po dniu W tej części swych wspomnień narrator opisuje drobiazgowo rozkład dnia w obozie. Czytelnik dowiaduje się, jak wyglądała w Jercewie pobudka, śniadanie. Następnie więźniowie wychodzili do pracy w lesie. Wracali dopiero wieczorem. Mówi się tu także o tym, że wyroki były często bez powodu przedłużane. Wstrząsające jest wspomnienia kolejarza z Kijowa, który zmarł na atak serca, kiedy się dowiedział, że czeka go dłuższy pobyt w obozie. Wydajność więźniów oraz ich zdolność do pracy poddawano ocenie, od tego zależała także wysokość ich racji żywnościowych. Praca była wyczerpująca i bardzo ciężka, niewielu udawało się wyrobić 125% normy, jakie dawało dostęp do trzeciego najlepszego kotła. Bohater opisuje pracę w lesie jako najbardziej wyniszczającą siły i organizm – mało który więzień był w stanie przepracować w brygadzie leśnej więcej niż dwa lata. Ochłap Rozdział ten opowiada tragiczne dzieje Gorcewa. Ten młody i silny mężczyzna, który niegdyś był oficerem śledczym, trafił do obozu, jak mówi, przez pomyłkę. O jego przeszłości chodzą jednak tylko słuchy, bowiem mówi on o sobie niewiele. Jest pewny siebie i opryskliwy wobec pozostałych. Fanatycznie i ślepo wierzy w partię, wygłasza tyrady na temat dobrodziejstw ustroju komunistycznego i wrogów ludu. Kiedy jedna z ofiar Gorcewa rozpoznaje swojego dawnego oprawcę, zostaje on zdekonspirowany. Więźniowie postanawiają dokonać na nim samosądu. Skatowany do nieprzytomności bohater trafia do szpitala. Po wyjściu skierowany zostaje jednak o dziwo do brygady leśnej – co oznacza dla niego śmierć z wyczerpania. Wyniszczony pracą bez zmiennika zamarza w lesie pozostawiony przez współwięźniów (rzekomo zsunął się z sań). Zabójca Stalina Narrator opowiada tutaj o mężczyźnie, który trafił do obozu za to, że będąc pijanym strzelił w oko wodza na portrecie, o czym doniósł jego kolega. Skazany na 10 lat więzienia zapadł na ciężką chorobę – kurzą ślepotę. Udawał, że jest zdrowy, dzięki czemu przydzielono go do brygady tragarz. Tu jednak jego przypadłość dała znać o sobie i sabotowała wspólną pracę. Zdemaskowany został odesłany do brygady leśnej, co oznaczało dla niego nieuniknioną śmierć. U kresu swego życia postradał zmysły, uwierzył, że faktycznie zabił Stalina. Drei Kameraden W rozdziale tym narrator opowiada historię trzech niemieckich komunistów, którzy uciekli do Związku Sowieckiego po przejęciu władzy przez Hitlera. Uznano ich tu jednak za szpiegów i osadzono w Jercewie. Mimo że należeli w Niemczech do partii komunistycznej, w Rosji czekał ich los zwykłych więźniów łagrów. Ręka w ogniu Rozdział ten poprzedzony jest mottem z Dostojewskiego, dotyczącym świadomego męczeństwa. Narrator opowiada o technikach prowadzenia śledztwa oraz działaniach NKWD. Stanowi to niejako prolog do opowieści o Michaile Kostylewie. Ów młodzieniec wychowany w duchu komunistycznym, bezwzględnie podporządkowany partii, sięgnął nieopatrznie po wielką literaturę Zachodu. Opisany tam świat zrewidował jego postrzeganie rzeczywistości. Jego wiara w komunizm załamała się. Skazany na 10 lat obozu trafił do Jercewa. Tu początkowo z racji swojego technicznego wykształcenia wykonywał lekką pracę. Po fałszywym donosie został jednak skierowany do brygady leśnej. Praca przy wyrębie lasu była ponad jego siły. Opalał sobie w ognisku rękę, by móc trafić do szpitala i mieć kilka dni wolnych od pracy. Po zdemaskowaniu skazany na znacznie cięższy obóz na Kołymie. W akcie desperacji i buntu popełnił samobójstwo, oblewając się wrzątkiem. Dom Swidanij Koło wartowni postawiono w obozie nowy budynek, nazywany Domem Swidanij. Więźniowie mogli tutaj spotkać się z najbliższymi, o ile udzielono zgody na widzenie (co zdarzało się rzadko). Tutaj zatrzymani trafiali umyci, ostrzyżeni, nakarmieni, w czystym ubraniu. Sam Dom Swidanij stanowił niejako raj dla więźniów, pozwalając im odpocząć od pracy i spać w czystej pościeli. Stanowił on tym samym namiastkę wolności. W budynku tym mogli przebywać najdłużej przez trzy dni. Zmartwychwstanie Narrator opisuje tutaj funkcjonowanie obozowego szpitala. Także on był dla więźniów niemal rajem. Mogli tu cieszyć się dobrą opieką, jeść lepsze jedzenie, spać w czystej pościeli. Powszechne były wśród zatrzymanych w Jercewie samookaleczenia, byle tylko dostać się do owego szpitala. Zamieszczona jest tu także tragiczna opowieść o trójkącie miłosnym – lekarza, więźniarki i studenta. Dwoje ostatnich mimo prób rozdzielenia do końca pozostało razem. Zaś dziewczyna umarła, wydając na świat dziecko swego ukochanego. Wychodnoj dzień Rozdział, w którym narrator opowiada o dniu wolnym od pracy. Takie dni nie zdarzały się zbyt często, było jednak dla więźniów czymś wyjątkowym, prawdziwym świętem. Wówczas zatrzymani mieli wreszcie parę chwil na drobne rozrywki i odpoczynek. Śpiewali, rozmawiali, pisali listy do bliskich. Także dzień wolny miał jednak swoje minusy – przeprowadzano wówczas rewizję rzeczy osobistych. W rozdziale tym narrator opowiada także dwie historie. Bohaterem pierwszej jest Kozak Pamfiłow i jego relacje z synem. Potomek Pamfiłowa służy w Armii Czerwonej i potępia postawę ojca, uważa, że jego kara jest zasłużona. Przejmująca jest jednak chwila, kiedy ów syn trafia do Jercewa. Dochodzi do pojednania bohaterów. Kolejnego dnia młody Pamfiłow zostaje odesłany do innego obozu. Druga historia dotyczy Fina Rusto Karinena, który podjął nieudaną próbę ucieczki z łagru. Gnębiony przez głód i mróz, skrajnie wyczerpany i wystraszony spodziewanym pościgiem w ciągu tygodnia przeszedł tylko 15 km. Trafił do pobliskiej wsi, gdzie stracił przytomność. Chłopi odwieźli go do Jercewa. Tam został skatowany, a po odzyskaniu zdrowia mawiał, że „od obozu nie można uciec”. Część druga Głód Rozdział, w którym narrator snuje refleksję na temat głodu, rozumianego dosłownie oraz seksualnego. Wyprowadzone wnioski są zatrważające. W warunkach ekstremalnych, wobec zniewolenia i upodlenia zasady moralne przestają obowiązywać. W obozie szerzy się prostytucja, której narrator nie potępia, bowiem wie, że wymusił ją głód. Zaprezentowane są tutaj także postawy ludzi wobec niewystarczających racji żywnościowych. Wstrząsająca jest historia profesora N. Wykształcony i kulturalny człowiek stał się wrakiem, kiedy zabrakło pożywienia. Krzyki nocne Tutaj narrator w dalszym ciągu snuje swoje rozważania na temat głodu. Zastanawiają go skrajne przypadki i konsekwencje niedożywienia. Wspomina o chorobach, które występują, gdy człowiek głoduje. Podjęty zostaje tu także temat śmierci w obozie. Jest ona nieoczekiwana, cicha i anonimowa. Koledzy zmarłych starają się zapisywać ich nazwiska, by móc przekazać kiedyś rodzinom wiadomość o ich losie. Zapiski z martwego domu Tytuł owego podrozdziału został wzięty od Dostojewskiego. Narrator pisze o tym, jak wyglądała w obozie troska o kulturę i sztukę. Więźniowie mieli do dyspozycji bibliotekę, niekiedy puszczano im jakiś film – naturalnie jedno i drugie poddane surowej cenzurze. Niekiedy pozwalano zatrzymanym organizować spektakle czy przedstawienia. Narrator dzieli się też w tym rozdziale wrażeniami z lektury dzieła Dostojewskiego, porównuje realia zsyłek XIX-wiecznych ze współczesnymi mu, widząc wiele podobieństw. Opowiada też o losach Natalii Lwowny, która udostępniła mu książkę. Wspomina, jak podjęła ona nieudaną próbę samobójczą. Narrator opowiada także o grupie artystów, którzy dali w barakach niezapomniane przedstawienie. Na tyłach otieczestwiennoj wojny Partia szachów Więźniowie z nadzieją śledzą aktualną sytuację polityczną i sukcesy wojsk niemieckich. Wierzą, że może przynieść im to wyzwolenie. Zatrzymanie pochodu armii Rzeszy nad przedpolach Moskwy przekreśla szanse szybkiego wydostania się z obozu. Narrator opowiada tutaj również o powszechnym w łagrze donosicielstwu. Sianokosy Narrator opisuje warunki i przebieg pracy przy sianokosach. Opowiada o swojej przyjaźni z Sadowskim. W owym okresie bohater podupada również na zdrowiu – zaczyna chorować na cyngę, a potem także na kurzą ślepotę. Liczy na amnestię na mocy układu Sikorski-Majski, ale do jego zwolnienia nie dochodzi. Od starego szewca dowiaduje się, że rzekomy przyjaciel, parter w rozmowie i grze w szachy – Machapetian – donosił na niego do NKWD. Męka za wiarę Większość Polaków została na mocy amnestii zwolniona z obozu. Narrator zaczął głodówkę w proteście przeciw bezprawnemu zatrzymywaniu jego osoby. Głodówka, początkowo represjonowana (pobyt w izolatce) przynosi jednak pożądane skutki. Narrator podpisuje depeszę do ambasadora polskiego w Kujbyszewie i zostaje odratowany przez doktora Zabielskiego, który postępuje wbrew instrukcjom, robiąc mu zastrzyk z mleka. Trupiarnia Bohater trafia do trupiarni, gdzie spotyka swoich dawnych znajomych Sadowskiego i Dimkę. Ten ostatni opowiada swoją historię. Niegdyś był on popem, ale stracił wiarę. Jego ludzka godność sięgnęła dna, kiedy odrąbał sobie nogę, by być zwolnionym od pracy przy wyrębie lasu. Opowiadanie B. Opowieść o losie nauczyciela, który nie zgodził się podpisać podsuwanych mu dokumentów obciążających (na podstawie sfingowanego oskarżenia). Katowany, straszony sankcjami i odsyłany z miejsca na miejsce zachował godność. Ural 1942 19 stycznia 1942 r. Bohater został zwolniony z obozu. Opowiada o swojej długiej, pełnej przesiadek podróży. Wreszcie udaje mu się połączyć z oddziałami armii polskiej i znaleźć poza granicami Związku Radzieckiego – kraju, w którym tak wiele przecierpiał. Epilog: upadek Paryża Bohater przypomina sobie, jak dowiedział się w 1940 r. w Witebsku od pewnego Żyda o upadku Paryża. W 1945 r. w Rzymie spotyka tego człowieka ponownie i słyszy z jego ust bolesne wyznanie. Opowiada on o tym, jak, by ocalić życie, doniósł na niemieckich komunistów, którzy zostali rozstrzelani. Oczekuje jednego krótkiego słowa „rozumiem” z ust rozmówcy. Nie pada ono jednak. Narrator nie jest bowiem w stanie, będąc na wolności, usprawiedliwić takiego postępowania. Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Inny świat Część pierwsza Witebsk- Leningrad – Wołogda „Lato w Witebsku dobiegało końca (...)” - rozpoczyna autor. Opisuje początki swojego pobytu w radzieckich więzieniach. Pierwszy przystanek to Witebsk. Dwustu półnagich mężczyzn w jednej celi. Trzy uderzenia butem w drzwi to sygnał do kolacji. Więźniowie z glinianymi miseczkami podnoszą się z cementowej podłogi. Czekają na gorącą ciecz imitującą zupę. Jak wyglądał dzień więźnia w Witebsku? Rozpoczynał się jednorazowym stukaniem kołatki. To sygnał pobudki i śniadania. Wjeżdżał wówczas kocioł gorącego odwaru z ziela i kosz z dziennymi racjami chleba. Potem był „czas przegadany” do obiadu. Czas wspomnień, relacjonowania snów, opowieści, dyskusji oraz wspólne zbieranie niedopałków papierosów. Ta ostatnia czynność była zwykle przywilejem inteligencji. Następnie dwa kopniaki w drzwi – zwiastun obiadu. Ponownie zupa. Trzy uderzenia - to już kolacja. Oprócz opisu więziennego dnia Grudziński przywołuje przyczyny swojego aresztowania i osadzenia w więzieniu i łagrze. „Pierwsza hipoteza oskarżenia opierała się na dwóch dowodach rzeczowych: wysokie buty z cholewami(...) miały świadczyć, że jestem majorem wojsk polskich, a pierwsza część nazwiska w brzmieniu rosyjskim (Gerling) kojarzyła mnie niespodziewanie z pewnym marszałkiem lotnictwa niemieckiego, logiczna konkluzja brzmiała: jestem oficerem polskim na usługach wrogiego wywiadu niemieckiego”. Ponadto zarzucano autorowi próbę przekroczenia granicy państwowej między Związkiem Sowieckim a Litwą. Miał walczyć z Niemcami. Było to jawne wystąpienie przeciwko paktowi przyjaźni radziecko-niemieckiej. Te domniemane dowody stanowiły podstawę do skazania Grudzińskiego na pięć lat pozbawienia wolności. Więźniowie, z którymi zetknął się w Witebsku to chłopcy w wieku 14 - 16 lat. Małoletni przestępcy byli plagą więzień sowieckich. Żyli z kradzieży towarów ze składów państwowych. Znani byli jako „biezprizorni”. „Biezprizorni” obok „urków”, czyli pospolitych przestępców stanowili najgroźniejszą półlegalną mafię w Rosji. Uważali więzienie za rodzaj kolonii letnich. Do wszelkich prób resocjalizacji i edukacji nie przykładali żadnej wagi. Ignorowali je. W tej części powieści narrator wspomina znajomość z pewnym Żydem. Starym szewc z Witebska, skazany był na pięć lat. Oskarżano go o tzw. szkodliwość w rzemiośle. Ów Żyd miał syna, będącego kapitanem w lotnictwie. Był z niego bardzo dumny. Udało mu się go wykształcić. Jego fotografię skrzętnie przechowywał. Znaleziono ją podczas jednej z rewizji . Brutalnie odebrano staremu ojcu. Pobyt w Leningradzie to kolejny etap więziennej podroży. Kojarzy się Grudzińskiemu z transportem czarnymi więziennymi karetkami przepełnionymi ludźmi. Jadą do tzw. „pieriesyłki”. „Pieriesyłka” to miejsce dające złudzenie pozornej wolności. Cele sprawiały wrażenie izb mieszkalnych. Przebywali tu „pełnoprawni” obywatele Związku Sowieckiego. Ich wyroki nie przekraczały osiemnastu miesięcy. Ich przestępstwa to: drobna kradzież, spóźnienie do pracy, chuligaństwo itp. Zwano ich „bytowikami”. „Urcy” od „bytowików” różnili się tym, że byli to przestępcy pospolici po kilkakrotnej recydywie. Więźniów politycznych nazywano „biełoruczkimi”. Przebywając w celi 37, autor zawarł znajomość ze Szkłowskim - Polakiem z pochodzenia. Skazany był za to, że: „za mało interesował się wychowaniem politycznym żołnierzy”. Poznał też Pawła Iwanowicza i z generała Artamjana. Ostatni z nich prowadził indywidualną głodówkę. Co trzeci dzień otrzymywał paczki z żywnością. Proponował wszystkim poczęstunek. Gdy odpowiadało mu głuche milczenie „(...) wrzucał całą zawartość paczki do kibla.” Z Leningradu został Grudziński przetransportowany do Wołogdy. Podróżował z pułkownikiem Szkłowskim. W trakcie podróży doszło do niemiłego incydentu. Trzech „urków” grało w karty o płaszcz Szkłowskiego. Jeden z nich przegrał. Zażądał od pułkownika umówionego przedmiotu. Ten musiał oddać nakrycie. W przeciwnym razie zostałby okaleczony. Groziło mu wykłucie palcami oczu. W Wołogdzie mężczyźni rozstali się. Pułkownik życzył Grudzińskiemu powrotu do ojczyzny. W więzieniu wołogdzińskim pisarz przebywał w małej celi. Spał na gołym klepisku wśród okolicznych chłopów, „którzy nie odróżniali dnia od nocy, nie pamiętali pory roku i nazwy miesiąca, nie wiedzieli, za co siedzą, jak długo i kiedy wyjdą na wolność”. Następną stacją na więziennym szlaku było już Jercewo pod Archangielskiem - obóz pracy. Nocne Łowy Pierwszymi towarzyszami autora w jercewskim obozie zostali inżynier Polenko i teletechnik z Kijowa – Korboński. Przedstawili oni historię powstania obozu. Założyło go w 1936 roku sześciuset więźniów w dziewiczym archangielskim lesie. Temperatura dochodziła do minus czterdziestu stopni Celsjusza. Wyżywienie stanowiło trzysta gram czarnego chleba i talerz gorącej zupy na dobę. Mieszkano w szałasach z gałęzi. Wzniesiono również barak szpitalny. Zdarzały się przypadki samookaleczeń. Dawało to możliwość spędzenia kilku tygodni pod dachem. Znaczna śmiertelność dotyczyła więźniów z Polski i Niemiec. Rosjanie, Finowie i Bałtowie byli bardziej wytrzymali. W roku 1940 Jercewo było już dużym centrum kargopolskiego ośrodka przemysłu drzewnego z własną bazą żywnościową. Miało własny tartaki, dwie bocznice kolejowe. Obok powstało miasteczko za zoną dla administracji i straży obozowej. W 1938 roku powstał barak kobiecy. „Urcy” zaczęli urządzać tzw. „nocne łowy”. Polowali na nowo przybyłe do łagru kobiety. Wprowadzili też własne „sądy kapturowe” z użyciem pił, siekier, toporów. Walczyli przeciwko więźniom politycznym. Opuszczenie obozu było dla nich tak samo przerażające, jak dla niektórych dostanie się do niego. Możliwość wyjścia na wolność nie miała dla nich znaczenia. Nie zawsze przestrzegali reguł panujących w obozie. Było to obowiązkiem każdego nowo przybyłego skazańca. Autor z sentymentem wspomina beznogiego popa Dimkę – dyżurnego z baraku. Zaprzyjaźnił się z nim i traktował jak ojca. Mieszkańcy zony wyczerpani pracą i niewłaściwymi warunkami egzystencji przypominali cienie. Nosili uszanki i ogromne łapcie. Nogi mieli obwiązane sznurkami. Korzystali czasem z przywileju wizyty lekarskiej. W kolejce do medyka widać było najczęściej „nacmenów” . Azjaci chorowali z tęsknoty za krajem rodzinnym. Umierali z tej tęsknoty tak samo jak z głodu, mrozu i monotonnej bieli. Byli to tzw. nieuleczalni symulanci. Podczas wizyty lekarskiej można było uzyskać skierowanie do szpitala. Najczęściej brakowało w nim miejsc. W trakcie badania narrator poznał siostrę Tamarę. Zaprzyjaźnił się z nią. Otrzymał od niej literacki prezent - trzy książki. Między innymi „Zapiski z domu umarłych” Dostojewskiego. Obawa przed ciężką pracą przy wyrębie lasu zmusiła bohatera do sprzedaży butów oficerskich. W zamian nabył chleb. Został przydzielony do brygady, w której miał pełnić funkcję tragarza w bazie żywnościowej. Pewnej nocy autor stał się obserwatorem „nocnych łowów”. Kilku „urków” dokonało zbiorowego gwałtu na dziewczynie obozowej Marusi. Akceptował to jej kochanek - Kowal. Bał się o własne życie. Kowal oddawał czasem dziewczynę do „dyspozycji” kolegom. Umożliwiał tym samym ataki „dobrowolnego” gwałtu. Rzeczywistość obozowa skutecznie eliminowała możliwość istnienia uczucia między kobietą a mężczyzną. Dowodem stało się odejście Marusi do innego obozu. Wówczas między „urkami” zapanowała 1 2 3 4 5 6 7 Szybki test:„Przystanią życia uczuciowego” był:a) „Barak chudożestwiennoj samodjejatjelnosti”b) „dom Swidanij”c) „lazariet”d) „Barak pieriesylny”RozwiązanieTrzy uderzenia butem w drzwi to sygnał do:a) pobudkib) obiaduc) śniadaniad) kolacjiRozwiązaniePierwszymi towarzyszami autora w jercewskim obozie został Polenko -a) nauczycielb) teletechnikc) inżynierd) ślusarzRozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły: Partner serwisu: kontakt | polityka cookies Fot. Ostatni dzwonek – dla maturzystów symbol ukończenia szkoły - w tym roku, z powodu kwarantanny, jest inny. Niektóre szkoły święto to organizują w piątek, 22 maja zdalnie, niektóre klasy maturalne wybrały opcję ostatniej lekcji wychowawczej, a w niektórych szkołach święto tradycyjnie odbędzie się na placu szkolnym, ale będzie w nim osobno uczestniczyła kolejno każda klasa dwunastaków. Są taż takie szkoły, które święto ostatniego dzwonka przełożyły na późniejszy termin. „Wkrótce przystąpicie do egzaminów maturalnych i zakończycie ważny etap w swoim życiu, etap, w którym zdobywaliście wiedzę i doświadczenie. Po ukończeniu szkoły przed wami otwierają się nowe wyzwania i czasami będziecie poszukiwali rozwiązań nowych zadań, ale wierzę, że czeka was interesująca przyszłość” - napisał prezydent Gitanas Nausėda w liście do tegorocznych maturzystów. Prezydent zachęcił do poszukiwania w sobie talentów, gdyż „Litwa potrzebuje talentów i młodzieńczej determinacji”. Prezydent, życząc sukcesów na nowej drodze życia, podziękował maturzystom „za cierpliwość i zrozumienie, gdyż tegoroczny koniec roku szkolnego był szczególny” z powodu pandemii.„Ten rok szkolny był inny” – o tym przypomina też w liście do maturzystów minister oświaty, nauki i sportu Algirdas Monkevičius. – Niektórzy uznali to za interesujące, innowacyjne, a może nawet zabawne doświadczenie, dla innych to było prawdziwe wyzwanie”.Zwracając się do abiturientów, minister życzy, „aby nie bali się dokonywać wyborów, poszukiwać i przyjmować wyzwania”. „Każde z nich daje nowe możliwości, wzmacnia nas i uczy” - napisał w liście do maturzystów minister tym roku do egzaminów maturalnych przystąpi 22,5 tys. osób. W ubiegłym roku ostatni dzwonek zabrzmiał dla 23,7 tys. podstawie:

inny świat ostatni dzwonek